هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی مداخله شناختی کوتاهمدت و مداخله مبتنی بر پذیرش و ذهنآگاهی بر انعطافپذیری شناختی و کنترل بازداری در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر بود. روش پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر طرح نیمهآزمایشی با پیشآزمون، پسآزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر مراجعهکننده به مراکز مشاوره و روانپزشکی شهر تهران در سال ۱۴۰۴ بود. نمونه پژوهش شامل ۴۵ نفر (۳۰ نفر گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه کنترل) بود که به روش نمونهگیری در دسترس و هدفمند انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه انعطافپذیری شناختی دنیس و وندروال (۲۰۱۰) و پرسشنامه کنترل بازداری برو نرو بود و پروتکل مداخله شناختی کوتاهمدت بک (۲۰۱۱) و مداخله مبتنی بر پذیرش و ذهنآگاهی گاردنر و مور (۲۰۱۷) برای مداخلات گروه آزمایش به کار گرفته شد. دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS نسخه ۲۷ در دو سطح توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار و سطح استنباطی با استفاده از تحلیل کوواریانس بررسی شدند. نتایج نشان داد که هر دو مداخله بر افزایش انعطافپذیری شناختی و کنترل بازداری مؤثر بوده و دارای اثر بخشی متفاوت هستند. این یافتهها میتواند مبنای انتخاب مداخلات هدفمند و بهینه در درمان بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر قرار گیرد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
