پژوهش حاضر با هدف آزمون نقش میانجیگر هیجان­های پیشرفت در رابطه اسنادهای علّی و خودنظم­جویی تحصیلی انجام شد 270 دانشجو (93 پسر و 177 دختر) به مقیاس هیجان­های پیشرفت (پکران، گوئتز و پری، 2005)، پرسشنامه سبک اسنادی (پیترسون، سیمل، بی­یر، آبرامسون، متالسکی و سلیگمن، 1982) و مقیاس خودنظم­جویی تحصیلی (ریان و کانل، 1989) پاسخ دادند. در مطالعه حاضر، به منظور آزمون روابط ساختاری بین اسنادهای علّی، هیجان­های پیشرفت و خودنظم­جویی تحصیلی از روش آماری مدل­یابی معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج نشان داد که رابطه بین اسنادهای علّی مثبت با هیجان­های پیشرفت مثبت، مثبت و معنادار و با هیجان­های پیشرفت منفی، منفی و معنادار؛ رابطه بین اسنادهای علی منفی با هیجان­های پیشرفت مثبت، منفی و معنادار و با هیجان­های پیشرفت منفی، مثبت و معنادار؛ در نهایت، رابطه هیجان­های پیشرفت مثبت با خودنظم­جویی تحصیلی مثبت و معنادار و رابطه هیجان­های پیشرفت منفی با خودنظم­جویی تحصیلی منفی و معنادار بود. همچنین، نتایج نشان داد که الگوی مفروض واسطه­مندی هیجان­های پیشرفت مثبت و منفی در رابطه اسنادهای علّی و خودنظم­جویی تحصیلی با داده­ها برازش مطلوبی داشت. علاوه بر این، نتایج نشان داد که در هر دو مدل واسطه­مندی هیجان های پیشرفت مثبت و منفی، تمامی وزن­های رگرسیونی از لحاظ آماری معنادار بودند و در مدل­های واسطه­مندی هیجان­های پیشرفت مثبت و منفی به ترتیب  25 و 21 درصد از پراکندگی خودنظم­جویی تحصیلی تبیین شد. نتایج مطالعه حاضر با تاکید بر واسطه­مندی هیجان­های پیشرفت مثبت و منفی به طور تجربی از آموزه­های نظریه اسناد به عنوان یک نظریه شناختی انگیزش پیشرفت تحصیلی حمایت کرد.